Mijn werk als uitvaartverzorger

‘Nou ik benijd jullie niet, altijd in dat verdriet’ en ‘Je kunt toch niks plannen zo met dat werk?’ en ‘Hoe doe je dat dan met je kinderen?’ en ‘Dan ben je dus ook altijd ’s nachts aan het werk’. Een greep uit de veel gehoorde opmerkingen die ik als uitvaartverzorger te horen krijg als ik vertel wat voor werk ik doe. Ja, we hebben veel te maken met mensen die de meest verdrietigste tijd van hun leven doormaken. Vaak hebben ze afscheid moeten nemen van een al wat ouder iemand, maar regelmatig hebben we ook te maken jongere personen en soms ook met baby’s en jonge kinderen.

De leeftijd maakt niet uit; niemand wil zijn dierbare graag afgeven. En zeker, het raakt altijd weer als je mensen zo intens verdrietig ziet zijn. Maar hoe fijn is het als nabestaanden kunnen voelen dat ze mogen leunen. Dat ze een steun hebben gevonden die hen door de aller moeilijkste dagen loodst en die hen helpt om keuzes te maken. Keuzes die men helemaal niet wil maken, maar die de situatie vereisen.

Ik zal altijd proberen nabestaanden zo snel mogelijk op hun gemak te stellen, want als het ze lukt om zich volledig aan mij open te stellen, maakt het wederzijde vertrouwen dat we samen het beste afscheid in elkaar kunnen zetten. Op de dag van het afscheid tracht ik het baken te zijn waar men steeds op kan terugvallen als het even niet meer gaat. Soms op de voorgrond, maar zeker zo vaak op de achtergrond om ervoor te zorgen dat alles soepel loopt. Ook als alles voorbij is, en het ‘normale’ leven weer begint. Ook dan ben ik er nog steeds en volgen we op gepaste afstand. Die leuning verdwijnt niet ineens.

Dus ja…..we hebben veel te maken met verdriet, maar wat is het een bijzonder vak en een eer dat je zo intens met de nabestaanden mag ‘werken’ om iemand een afscheid te geven wat hij of zij verdient.